7. عبرتی به نام مشروطه
با بازگشت به دوره قاجار، از اوایل دوره ناصرالدین شاه، به تدریج ایده عقب ماندگی کشور نسبت به غرب در میان علماء، دولتمردان و بازرگانان و دیگر گروه های اهل اندیشه شکل گرفت. یک نوع نگاه مربوط به شخصیت هایی همچون امیرکبیر بود که پیشتر توضیح داده شد، و نماینده نوع دیگر شخصیتی چون سیدجمال اسدآبادی بود که دیدگاه های او نیز یکی از نقاط عطف تاریخ رابطه اسلام و غرب به شمار می رود. تأکید گروه اول بر آبادانی ایران و گروه دوم بر عزت جهان اسلام بود، اما هر دو گروه محور تحلیل و برنامه خود را بر دولت و دولت های مسلمان قرار داده بودند. تنها در این میان جریان اصلی علم و تمدن در میان علمای حوزه بود که همچنان با لحاظ مسائل حکومت، جایگاه خود را در میان مردم حفظ کرده بود. جنبش تنباکو اصالت و قدرت این جایگاه را به رخ دشمنان کشید.
در این هنگامه بود که سرانجام برای مدیریت جریان غربی شدن ایران و آزادسازی نیروی متراکم و ذخیره شده اسلام و تمدن اسلامی، فراماسون ها وارد صحنه شدند. میرزا ملکم خان ناظم الدوله ارمنی از جمله این افراد بود که دیدگاه ها و اقدامات او منشأ بسیاری از تحولات بعدی قرار گرفت. وی مؤسس اولین لژ فراماسونی در ایران در سال 1268 ش به نام "فراموشخانه" بود. روزنامه ها نیز به عنوان نماینده رسانه های توده آن دوره و اشاعه دهندگان ارزش ها و آموزه های تمدن غرب به این گروه پیوستند. این روزنامه ها که ابتدا در خارج از کشور انتشار می یافت و به ایران وارد می شد، اندک اندک در آن دوره تلاش می کرد تا جای منبر و رسانه های سنتی را در ایران بگیرد. میرزا محمّدصالح شیرازی که نخستین روزنامه را در ایران منتشر کرد (1253ش) یک فراماسونر بود. بدین گونه یک جریان روشنفکری بیمار و وابسته به غرب و فراماسونری، پیش از مشروطه در ایران متولد شکه همچنان افتان و خیزان به مأموریت خویش در حال حاضر در کشور ادامه می دهد.
شکست روسیه از ژاپن در سال 1283 ش(1905م) بهانه ای شد برای این گروه که منشأ قدرت ژاپن را استقرار نظام مشروطه در این کشور اعلام کنند و ذوق زده به تبلیغ این نوع نظام حکومتی روی آورند. انقلاب روسیه و تأسیس مجلس در این کشور نیز که متعاقب شکست از ژاپن صورت گرفت، بر این اندیشه دامن زد.
از سویی دیگر در صحنه واقعی جامعه وضعیت مردم هر روز بدتر می شد. ورود بی رویه کالاهای خارجی اقتصاد داخلی را از بین برده بود و ظلم و ستم مأموران مالیات همه را به ستوه آورده بود. عدم تکافوی مالیات های اخذ شده نیز مشکل دیگری بود که دولت را به استقراض از روس و انگلیس کشانده و ایران را هر روز بیشتر از روز قبل به دامن استعمار می انداخت. همه منتظر بودند تا اتفاقی بیفتد. در این اوضاع و احوال بود که ناصرالدین شاه در آستانه پنجاهمین سال سلطنت خود به وسیله میرزا رضای کرمانی ترور شد. ترور شاه-با هر انگیزه ای که صورت گرفت-زمینه را برای تحولی عمیق در جامعه ایرانی فراهم کرد.
در بررسی جایگاه مهم این ترور در حوادث بعدی، نکته قابل تأمل این است که در طول تاریخ، معمولاً حزب شیطان برون رفت از یک وضعیت پیچیده و ورود به شرایط جدید را با یک ترور همراه می کند. در دوره ما ترور رفیق حریری در لبنان بنا بود چنین شرایطی را برای رژیم صهیونیستی به ارمغان آورد. می دانیم که ترور از ابزارهای شیطانی است که در ساختن تمدن اسلامی به هیچ وجه تعریف نشده است. امتناع مسلم بن عقیل از ترور ابن زیاد در خانه هانی بن عروه از نمونه های بارز این باور است.
انجام این ترور به وسیله یکی از شاگردان سیدجمال، اگرچه می تواند دست داشتن او را در این اقدام ثبت کند، اما همراه با نقش محوری وی در جریان تنباکو، و وجود تحلیل هایی که وی را نیز به جریان فراماسونری وابسته یا متمایل می داند، بررسی شخصیت و شرایط زمانه ی سید را قابل تامل و مطالعه می نماید. اسناد موجود حکایت از آن دارد که وی درخواستی برای عضویت در فراماسونری را تنظیم کرده و حتی بعدها به ریاست نوعی لژ برگزیده شده، اما در این خصوص اقدامی نکرده و سپس استعفا داده است.(9) استعفای وی از فراماسونری در امان ماندن از ترور، چنانچه اتفاق افتاده باشد، از موارد نادر تاریخ این حزب شیطانی است. نکته جالب در ترور شاه این است که میرزا حسین علی نوری، رهبر بهائیان که در آن تاریخ از عراق به ایران بازگشته بود، پیش از ترور و برای مصون ماندن از اتهام، به خانه ییلاقی میرزا آقاخان نوری رفته بود.(10) ظاهراً در آن زمان همه از ترور خبر داشته اند جز ناصرالدین شاه!
به هر حال بر اساس این تحلیل، جریان از این قرار بود که دوره طولانی سلطنت ناصرالدین شاه سبب استقرار بیش از حد او بر اریکه قدرت شده بود و امکان مدیریت هرگونه تحولی را در جامعه از صحنه گردانان اصلی گرفته بود. ترور وی با توجه به خالی بودن عرصه از افراد خوشنام و قدرتمند-همانند آنچه در دوره شاه عباس اتفاق افتاد-می توانست زمینه را برای مدیریت جریان تقابل با علما فراهم کند. ظاهراً این چنین بود که تصمیم گرفته شد ناصرالدین شاه ترور شود. با قتل شاه، ولیّ عهد و فرزندش مظفرالدین میرزا با جسمی بیمار و روحیه ای رفاه طلب و خوشگذران، از تبریز به تهران آمد و بر تخت نشست.
بی ارادگی مظفرالدین شاه زمینه را برای گسترش اعتراضات مردمی فراهم کرد و این وضعیت چیزی بود که امکان مدیریت منافقانه صحنه را به حزب شیطان-که اینک به قالب فراماسونری در آمده بود-می داد. پس از تعویض چند صدراعظم، نوبت به عین الدوله فراماسون رسید که داماد مظفرالدین شاه بود. او به سادگی و با چند برخورد مستبدانه و با ظاهر غیر مدبرانه، توانست بر آتش مخالفت ها دامن زند و شرایط را برای یک قیام اساسی فراهم کند. مهاجرت صغرا به دعوت آیت الله سیدمحمّد طباطبایی و همراهی آیت الله سید عبدالله بهبهانی، برای تحصن در حرم حضرت عبدالعظیم، و مهاجرت کبرا با حضور ایشان و سید عبدالله بهبهانی، و این بار با همراهی شهید شیخ فضل الله نوری، با سفر به قم، مردم مسلمان را به صحنه کشید.
در جریان مهاجرت کبرا اتفاقی افتاد که بی شک سبب بسیاری از تحولات بعدی در به انحراف کشاندن نهضت مشروطه-اگر اصل آن را در جریانی انحرافی ندانیم-شد. گروهی از تجار به توصیه آیت الله بهبهانی و با نامه و درخواست او از سفارت انگلیس، به این سفارت پناهنده شدند و به دنبال آنان صنفی نبود که در محوطه سفارت اقدام به برپایی یک یا دو چادر نکرده باشد. آمار پناهندگان به سفارت انگلیس را تا بیست و چهار هزار نفر ذکر کرده اند.(11) به دنبال این جریان، مهاجرت کبرا که از ابتدا نجف و عراق را مقصد گرفته بود و در قم متوقف و امور مشروطه از طریق بیانیه های متحصنان در سفارت پی گیری شد. همین بیانیه های انگیسی بود که سرانجام وصف مجلس شورا را از اسلامی به ملی تغییر داد.
این حوادث سرانجام منجر به صدور فرمان مشروطیت از سوی مظفرالدین شاه و در 14 مرداد 1285 شمسی (14 جمادی الثانی 1324ق) شد. با مرگ مظفرالدین شاه در 19 دی همان سال، محمّدعلی میرزا به سلطنت رسید. وی از همان ابتدا بنا را بر مخالفت با مشروطه گذاشت تا سرانجام دو سال بعد در تابستان 1287 ش مجلس را با کمک مشاوران روس خود به توپ بست و دوره "استبداد صغیر" را آغاز کرد. این دوره یک سال و یک ماه بعد با مقاومت دلیرانه مردم تبریز به رهبری ستارخان و باقرخان و سپس قیام مردم اصفهان و گیلان و نهایتاً تصرف تهران در 25 تیر 1288 خاتمه یافت. در جریان تصرف تهران نیز فراماسونری تمام تلاش خود را کرد تا نهضت مشروطه را همچنان از آن خود نگه دارد.
در آن زمان در نجف چهار مرجع بزرگ پس از میرزای شیرازی، در رأس قرار داشتند: آیت الله ملا کاظم خراسانی معروف به آخوند، آیت الله سید محمّدکاظم یزدی، آیت الله تهرانی، و آیت الله شیخ عبدالله مازندرانی. این مراجع بزرگ برای براندازی حکومت محمّدعلی شاه تصمیم به حرکت به سوی ایران گرفتند، اما روس و انگلیس برای جلوگیری از این حرکت، مهره های قدیمی خود یفرم خان ارمنی، حاج علی قلی خان بختیاری (سردار اسعد) و محمّدولی خان تنکابنی (سپهدار اعظم) را به عنوان فاتحان تهران وارد این شهر کردند وضمن بازگشت دادن مراجع، جریان مشروطه را در قبضه خود نگه داشتند.
حرکت وحدت آفرین علمای ایران به سمت عراق در جریان مهاجرت کبرا از سوی سیدعبدالله بهبهانی، و حرکت وحدت طلبانه علمای عراق به سوی ایران در این جریان خنثی شد. این همان جریان پیشگیری از وحدت دو ملت ایران و عراق بود که از زمان کوروش پی گیری شده و تا آن روز ادامه یافته بود. جنگ تحمیلی صدام را علیه جمهوری اسلامی باید در این چارچوب تحلیل کرد. به هر حال این چنین بود که فراماسونری توانست با هدف تخلیه انرژی متراکم در جریان تمدن سازی اسلامی، جریانی را مبتنی بر آموزه های روشنفکری در ایران ایجاد، مدیریت و سرانجام به نفع خود به پایان برساند.
نخستین پیامد این اقدام، اعدام شیخ فضل الله نوری رحمه الله و شهادت این شهید بزرگوار بود. این جنایت در حالی صورت گرفت که هیچ کدام از سران استبداد نه تنها در معرض حکمی قرار نگرفتند که بسیاری از آنان به مناصب دولتی نیز گماشته شدند. این شهید بزرگوار از همان ابتدای نهضت متوجه غیرعادی بودن شرایط بود و همواره بر اصل حاکمیت اسلام و احکام آن در مبارزه و حکومتداری پافشاری می کرد. عدم حضور او در مهاجرت صغرا نشانه ای بر این امر است. سرانجام حاکمان فراماسون تهران او را به جرم دفاع از شعار "مشروطه ی مشروعه" به دار کشیدند. در نجف تنها سیدمحمّدکاظم یزدی بود که از شیخ و نظرات او دفاع می کرد.
به دنبال شهادت شیخ، سیدعبدالله بهبهانی از سوی انجمن های مخفی که از سوی سیدحسن تقی زاده رهبری می شدند، ترور شد. سیدمحمّد طباطبایی نیز پس از تهدید به ترور خانه نشین شد تا درگذشت. وی نیز ظاهراً همراه با پدر خود سید صادق، تحت تاثیر ملاقاتی پنج ساعته با ملکم خان فراماسونر قرار گرفته بود. از سویی دیگر وی تحت تاثیر اندیشه های سیدجمال الدین اسدآبادی بود و طالبوف را به دلیل داشتن اندیشه های روشنفکرانه غربی می ستود. طالبوف کسی بود که از سوی شیخ فضل الله به دلیل تفکراتش تکفیر شده بود.
در نجف نیز میرزا محمّدحسین نایینی غروی که مهمترین نظریه پرداز مشروطه دانسته شده است، پس از شهادت شیخ، همانند دیگر علمای مشروطه خواه نجف سرخورده شد و از جمع نزدیکان کناره گرفت. وی برای جبران مافات دستور داد تا نسخه های کتاب "تنبیه الامة و تنزیه الملة" را که در سال 1327 ق(1909 م)پیرامون مشروطه نوشته بود، جمع آوری کنند. مرحوم آخوند خراسانی نیز در پی اشغال ایران به وسیله روس و انگلیس بر اساس قرارداد 1907، علیه اشغالگران دستور جهاد داد و خود پیشاپیش علمای نجف آماده حرکت به سوی ایران شد. شب پیش از حرکت، این مرجع بزرگ نیز به صورت مرموزی در منزلش درگذشت. گزارش های زیادی از مسمومیت وی به دست مقامات بیگانه در دست است.(12)
در تحلیلی دینی و بر مبنای پی گیری ایجاد تمدن اسلامی و مقابله حزب شیطان با آن به ویژه از راه اختلاف افکنی میان مؤمنان، مشروطه را بایستی نتیجه اختلاف قدیمی اصولیون و اخباریون دانست که در این دوره به سود اصولیون پیش رفته بود. همان گونه که غلبه اشعریون و اخباریون در مخالفت با عقل به تحجر و تعطیلی اندیشه و زوال تمدن اسلامی انجامیده بود، در این دوره اندیشه های اصولی که هنوز قوام کافی در تعامل با مسائل جامعه مدرن نیافته بود، حوزه های علمیه و مردم را بازیچه دست غرب و روشنفکران غربزده قرار داد.
در پایان داستان مشروطه و در پی فتح تهران، محمّدعلی شاه به سفارت روسیه پناهنده شد و احمد میرزا فرزند خردسالش با عنوان احمدشاه از سوی فاتحان فراماسون به پادشاهی انتخاب شد تا در جریانی دیگر جای خود را به حکومت استبدادی رضاخان دهد. مشروطه تنها خوابی آشفته بود که طی آن حکومت استبدادی و وابسته توانست در قالبی دیگر به حیات خود ادامه دهد. طراحان این نهضت تصور می کردند که با این اقدام زمینه قدرت گرفتن علمای مسلمان و ایجاد تمدن اسلامی را برای مدت ها در ایران از بین برده اند، اما انقلاب اسلامی خلاف این باور را اثبات کرد. مشروطه تنها عبرتی بود برای انقلاب اسلامی.
8. صهیونیزم: حزب جدید شیطان
اگرچه با جریان مشروطه از حوادث قرن نوزدهم خارج و به قرن بیستم وارد شدیم، اما در بازگشتی آخرین به قرن پرحادثه و پیچیده نوزدهم، یکی از مهمترین دستاوردهای این قرن را برای تمدن شیطانی غرب مورد بررسی قرار می دهیم.
در سال 1839 م و همزمان با آغاز سلطنت عبدالمجید اول که با مداخله دول اروپایی و جریان های فراماسونری به قدرت رسید، انگلستان نخستین کنسولگری غرب را در قدس برای حمایت از یهودیان مهاجر پایه گذاشت. این جریان یکی از مهمترین پیامدهای "تنظیمات" در عثمانی و برقراری حق کاپیتولاسیون بود. تلاش انگلستان در این دوره برای مهاجرت و اسکان تعداد بیشتری از یهودیان در فلسطین در نامه وایکنت پالمرستون، نخست وزیر وقت انگلستان به سفیر این کشور در استانبول آشکارا بیان شده است.(13) به دنبال این اقدامات سیاسی، در اوائل دهه 60 قرن نوزدهم، اقدامات فرهنگی و تبلیغی نیز در میان یهودیان مبنی بر دعوت برای "بازگشت" به فلسطین آغاز شد. هیرش کالیشر، خاخام یهودی، نخستین کسی بود که این دعوت را در کتاب "در جستجوی صهیون" در سال 1861 آغاز کرد و پس از او موج گسترده ای در این خصوص افکار او را ادامه داد.
با این وجود صهیونیزم تا سال 1881 هیچ پیوندی با توده های یهود نداشت. برای غلبه بر این سکوت، شرایطی لازم بود تا یهودیان را وادار به مهاجرت به فلسطین کند. همانند همیشه یک ترور سبب شکستن سد شد. در این سال تزار الکساندر دوم در روسیه ترور شد و در پی آن یهودیان این کشور که عمده ترین جمعیت یهودی جهان بودند، در معرض کشتار قرار گرفتند. نتیجه این اقدامات، خروج یهودیان از روسیه و تشکیل چند جمعیت صهیونیستی محلی به نام "دوستداران صهیون" بود. مسأله اسکان یهودیان در فلسطین از سوی این جمعیت ها دنبال شد و بر احیای زبان عبری به جای زبان ییدیش که زبان یهودیان اروپای مرکزی بود تأکید شد.
این شرایط زمینه را برای پیدایش جنبش"بیلو" متشکل از صدها جوان صهیونیست فراهم کرد که در راه اسکان یهودیان در فلسطین تلاش می کردند. این جنبش پس از تلاش بسیار و حتی ورود انگلستان به صحنه و مواجه شدن با مخالفت عثمانی برای فروش فلسطین، سرانجام توانست بیست یهودی را به این کشور بفرستد و بدین گونه نطفه نخستین مهاجران یهودی را در فلسطین منعقد سازد. در ادامه ی این اشغال و در آستانه ی شکست آن، سرمایه روچیلد یهودی به کار آمد و با خرید دو روستای "عاقر" و "قطره" کار اشغال ادامه یافت.
در پی این تحولات بود که سرانجام تئودور هرتزل یهودی، کتاب خود را با عنوان "دولت یهود" در سال 1895 منتشر ساخت. وی در این کتاب بیان کرد که مسأله یهود، مسأله ای اجتماعی یا دینی نیست، مسأله ای است قومی که جز از طریق تبدیل شدن به یک مسأله سیاسی جهانی که باید به دست قدرت های بزرگ حل شود، از راه دیگری قابل حل نیست. به نظر هرتزل معنی مشخص این حرف این است که یهودیان حق داشته باشند بر نقطه ای از کره زمین حکومت کنند. البته وی بیان کرد که این نقطه لزوماً فلسطین نیست.
سرانجام و پس از مجادلات بسیار، هرتزل توانست نخستین کنگره صهیونیستی را با شرکت 204 نماینده از سوی جمعیت های صهیونیستی در 27 اوت 1897 در شهر بال سویس برگزار کند. در این کنگره، اهداف صهیونیزم که به "برنامه بال" معروف شد و سازمان اجرایی آن یعنی "سازمان صهیونیزم جهانی" مورد تصویب قرار گرفت. البته علیرغم اصرار بسیاری از شرکت کنندگان مبنی بر تأسیس دولت یهودی در فلسطین و درج نهایی آن در بیانیه هدف، این امر مورد توافق همگان واقع نشد و منشأ بروز اختلافات و انشعاباتی در جنبش صهیونیزم شد. این چنین بود که در پایان قرن نوزدهم محصول جدیدی از حزب شیطان به نام "صهیونیزم" شکل گرفت که توانست تمامی قرن بیستم را تا حال حاضر تحت تاثیر خود قرار دهد.
9. جنگ جهانی اول
آغاز قرن بیستم با جشن تولدی خونین برای صهیونیزم به نام جنگ جهانی اول همراه شد، که تا پیش از جنگ دوم "جنگ بزرگ" خوانده می شد. از آنجا که مهمترین ابزار حزب شیطان در طول تاریخ برای پیشبرد اهدافش همواره جنگ و جنگ افروزی بوده است، ابعاد این جنگ نشان می دهد که این حزب از طراحی این واقعه خواسته های بزرگی داشته است. واقعیت این است که جنگ اول علیرغم در برداشتن اهداف آشکار و پنهان متعدد، عملیاتی بود خوشه ای که با محوریت حذف عثمانی و تدارک سرزمینی برای حکومت صهیونیستی بر اساس نظریه هرتزل طراحی شد.
داستان ظاهراً از این قرار بود که در جریان خرید سهام کانال سوئز از خدیو مصر در سال 1877 به وسیله دیزرائیلی نخست وزیر یهودی وقت انگلستان، وی مبلغ چهار میلیون لیره از روچیلد، سرمایه دار یهودی، وام گرفت و تعهد کرد که تلاش کند تا در این منطقه یک دولت یهودی مستقر شود. با حضور عثمانی و مخالفت آن با فروش فلسطین این امر ممکن نبود. لذا تمامی امکانات به خدمت گرفته شد تا طی یک جنگ بزرگ این امر بی سر و صدا محقق شود. آغاز این عملیات با فعال شدن دو همسایه از پیش تعبیه شده عثمانی، یعنی روسیه و اتریش بود.
رقابت این دو امپراتوری و حمایت آنان از استقلال طلبی ملت های بالکان، سبب شورش و استقلال صرب ها، یونانی ها، اهالی مونته نگرو، و بوسنی و هرزگوین شد و عثمانی ضعیف شده از درون را دچار سیری قهقرایی و شتابان نمود.
در 1902 عبدالعزیز بن سعود، ریاض را تصرف کرد و در 1904 خود را امیر و امام وهابیه خواند. بدین شکل نطفه صهیونستی ترین حزب به ظاهر اسلامی در این سرزمین شکل گرفت و جهان پس از صهیونیزم یهودی و صهیونیزم مسیحی، دارای صهیونیزم اسلامی هم شد. از آن پس و تا زمان استقرار کامل در شبه جزیره حجاز و تا امروز، و به ویژه پس از شکست صهیونیزم های یهودی و مسیحی از انقلاب اسلامی، این حزب توانسته است با تصرف حرمین شریفین، در مواقع حساس به وظایف شیطانی خود عمل کند.
همچنین در سال 1907 م (1325 ق) و یک سال پس از استقرار مشروطه در ایران، این الگو برای عثمانی هم تجویز شد و در این کشور نیز مشروطیت برپا شد.
سرانجام و پس از تدارک مقدمات، در سال 1914 م (1294ش) جنگ جهانی اول شروع شد. نحوه گروه بندی کشورها در این جنگ بسیار جالب است. فرانسه و انگلستان که در تمام قرن پیش بر سر ابرقدرتی منازعه داشتند با یکدیگر متحد شدند و جالب تر این که روسیه را هم به عنوان کشور سوم در جمع خود پذیرفتند و "اتفاق مثلث" را تشکیل دادند. روسیه در دوران حمایت آنان از عثمانی، به ظاهر دشمن اصلی این دو کشور بود و در جریان جنگ کریمه این صف بندی ظاهری رعایت شده بود، اما اینک این سه کشور برای حذف آخرین امپراتوری اسلامی از صحنه با یکدیگر متحد شده بودند. از سوی دیگر در مقابل این اتفاق سه گانه، آلمان، اتریش-مجارستان و ایتالیا نیز"اتحاد مثلث" را به وجود آوردند.
آتش جنگ طبق سنت حزب شیطان با یک ترور شعله ور شد. ولیّ عهد اترش در سارایوو به دست یک جوان صرب کشته شد و بلافاصله اتریش به صربستان، آلمان به روسیه و فرانسه، و انگلستان به آلمان اعلان جنگ داد و در مدت کوتاهی یک صف بندی جهانی شکل گرفت. چین، ژاپن، رومانی، پرتغال و سپس ایالات متحده ی آمریکا و سرانجام ایتالیا با تغییر موضع، به اتفاق مثلث پیوستند و بلغارستان و عثمانی در مقابل آنان در جبهه اتحاد مثلث قرار گرفتند.
در سال 1915 و در گیرودار جنگ، قراردادی سرّی به نام سایکس-پیکو میان انگلیس و فرانسه و با اطلاع روسیه منعقد شد که بر اساس آن سرزمین عثمانی میان این دو کشور تقسیم شده بود. در پی این قرارداد بود که لورنس، جاسوس معروف انگلیس وارد حجاز شد و اعراب را به شورش علیه عثمانی تحریک کرد. پس از این شورش که به نقاط دیگر خاورمیانه هم سرایت کرد، شریف مکه اعلام استقلال نمود و خود را سلطان حجاز نامید. عثمانی هر روز ضعیف تر می شد. در سال 1917 ژنرال آلن بی یهودی انگلیسی، بیت المقدس را تصرف کرد و آن را پایان جنگ های صلیبی خواند. در همین سال روسیه دچار یک انقلاب کمونیستی شد و با استعفای تزار و روی کارآمدن لنین، نقش این کشور در سرنوشت جنگ کمرنگ شد. روسیه در این مقطع مأموریت خود را انجام داده و لازم بود برای مأموریتی دیگر آماده شود. در خصوص این برنامه بعداً سخن خواهیم گفت.
سرانجام در نوامبر 1918 با استفاده انگلیسی ها از تانک برای نخستین بار و ورود دیرهنگام و عافیت طلبانه قوای تازه نفس امریکا به صحنه جنگ، آلمان شکست خورد و جنگ اول با ده میلیون کشته و دو برابر آن زخمی، پایان یافت. پس از جنگ در سال 1920 در شهر "سور" فرانسه، پیمان صلحی میان سلطان محمّد ششم و متفقین به استثناء امریکا و شوروی بسته شد و به موجب آن امپراتوری عثمانی به پایان عمر طولانی خود رسید. عراق و فلسطین، دو سرزمین مهم و راهبردی آخرالزمانی، به انگلستان و سوریه و لبنان به فرانسه واگذار شد. شبه جزیره حجاز و جمهوری ارمنستان از عثمانی جدا شدند و ازمیر به یونان واگذار گردید. بدین شکل از امپراتوری عظیم عثمانی تنها ترکیه فعلی باقی ماند.
در عین حال مهمترین نتیجه جنگ اول را باید در نامه لرد بالفور وزیر خارجه انگلیس به لرد روچیلد یهودی در نوامبر 1917 جستجو کرد که پس از تصویب طرح حزب صهیونیست در کابینه انگلیس به او این چنین نوشت:
"لرد روچیلد عزیز!
در کمال خرسندی از طرف دولت انگلیس، مراتب ذیل را که در کابینه به نفع نهضت صهیونی طرح و تصویب شد به اطلاع شما می رسانم:
دولت اعلیحضرت پادشاه انگلیس، تأسیس کانون ملی یهود را در فلسطین با حسن نظر تلقی می کند و برای تسهیل و انجام این منظور از سعی و مجاهدت دریغ نخواهد شد، ولی واضح است که هیچ گونه اقدامی علیه حقوق عرفی و مذهبی مردم غیریهودی فلسطین و یا یهودیانی که در سایر کشورها سکونت دارند نباید به عمل آید. خیلی متشکر خواهم شد که این اعلامیه را به اطلاع اتحادیه صهیونی برسانید.
ارادتمند شما، آرتور جیمز بالفور."(14)
10. ایران در جریان جنگ جهانی اول
اما داستان ایران و جنگ جهانی اول اندکی پیشتر و از قرارداد 1907 شروع شد. در گرماگرم پایان دوره ی استبداد صغیر و آغاز پادشاهی احمدشاه بود که با توجه به همه آنچه تاکنون در مورد ایران گفته ایم و خواهیم گفت، حزب شیطان درصدد برآمد تا پروژه مشروطه را با اشغال نظامی کامل کند. اوضاع آشفته پس از حوادث مشروطه و کم تجربگی و ناتوانی احمدشاه در اداره کشور، انگلیس و روسیه را به انعقاد قراردادی در این سال تشویق کرد که بر اساس آن ایران به سه منطقه شمالی تحت نفوذ روسیه، جنوبی تحت نفوذ انگلیس، و منطقه ای در جنوب شرق و به ظاهر بی طرف تقسیم می شد.
در پی این قرارداد نیروهای روس از مرزهای شمالی گذشتند، تبریز را به تصرف درآورده و در این شهر جمعی از بزرگان را اعدام کردند، و با لشکرکشی به شهر مشهد، گنبد امام رضا علیه السلام را به توپ بستند. انگلیسی ها نیز مناطق جنوبی ایران را که متعلق به خود می دانستند، تحت اشغال درآوردند. مجلس دوم پس از به توپ بسته شدن مجلس اول، در این دوره دوباره تعطیل شد. این وقایع نشان داد که دولت های خارجی در پی استقرار مشروطه واقعی هم در ایران نیستند و هدفی دیگر را در سر می پرورانند. در چنین شرایطی بود که جنگ جهانی اول آغاز شد.
رقابت بین دو طرف درگیر در جنگ برای ایران نتیجه ای جز تن دادن به اشغال بیشتر در بر نداشت. با حرکت نیروهای روسیه از قزوین به سوی تهران، جمعی از وزرا و نمایندگان مجلس و دیگر سیاسیون از تهران به قم، سپس به اصفهان و سرانجام به کرمانشاه مهاجرت کرده و در آنجا دولتی موقت را به ریاست مرحوم رضاقلی نظام مافی تشکیل دادند. عمر این دولت موقت که سیدحسن مدرس نیز یکی از اعضای آن بود، با پیشروی روس و انگلیس در خاک ایران و قطع ارتباط با آلمان و عثمانی به سرعت پایان یافت.
در این هنگامه بود که در اکتبر 1917م(1296 ش) در روسیه انقلاب شد. در کنار تمامی عوامل دیگر در شکل گیری انقلاب کمونیستی در روسیه، لااقل بخشی از ماجرا این بود که پس از اشغال ایران مقاومت های مردمی در پی درک ناتوانی دولت در جای جای کشور گرفته بود. یکی از مهمترین این هسته های مقاومت مربوط به روحانی دلیری بود از سرزمین گیلان به نام میرزا کوچک خان. نیروهای شجاع تحت امر وی با استقرار در محوری طولانی از آستارا و اردبیل تا ساری و بندرگز مانع اعزام نیرو از سوی انگلیس به روسیه شده بودند. برخورداری از این قدرت و عدم تصرف تهران، نشان از ماهیت ضد استعماری این جنبش دارد. در این شرایط لازم بود تا به نحوی میرزا از سر راه انگلیس بردارند.
این برنامه با انقلاب اکتبر اجرا و مدیریت شد. بلشویک ها پس از انقلاب از در دوستی با میرزا درآمدند و وی را به دلیل مواضع انقلابی اش می ستودند. در این وضعیت میرزا پس از آن که از جانب بلشویک ها مطمئن شد در 16 خرداد 1299 در رشت اعلام حکومت جمهوری انقلابی کرد. این تاریخ می توانست نخستین نیمه خرداد سرنوشت ساز در تاریخ انقلاب اسلامی ایران تلقی شود، اما حوادث پس از آن به نحو دیگری پیش می رفت. انگلیس که پس از انقلاب اکتبر صحنه را از رقیب دیرین خالی می دید، حضور نظامی خود را در مناطق شمالی ایران گسترش داد و تلاش کرد با انعقاد قراردادهایی نفوذ خود را در ایران کامل کند. قرارداد 1919 با انگلیس از سوی وثوق الدوله که اینک نخست وزیر شده بود، ایران را به طور کامل تحت سلطه انگلیس قرار می داد. از سویی دیگر میرزا اندک اندک متوجه فساد عقیده و سوء نیت کمونیست های شوروی برای نفوذ در ایران شد و از در مخالفت با آنان در آمد.
روس ها نیز که اینک به "شوروی" تغییر نام داده بودند، در مذاکره با دولت ایران اعلام کردند که به محض خروج نیروهای انگلیسی، آنان نیز خاک ایران را ترک خواهند کرد. این توافق میان شوروی و انگلیس در خرداد 1299 (مه 1920) صورت گرفته بود. ریشه این امر را باید در طراحی انگلیس برای به قدرت رساندن رضاخان و همکاری شوروی با این طرح جستجو کرد. بدین شکل دولت ایران، شوروی و انگلیس بر سر میرزا کوچک خان و قیام انقلابی و دولت جمهوری وی توافق کردند. اندکی پس از آن خائنان نهضت و نفوذی ها دست به کار شدند و با ایجاد اختلاف در صف مبارزان جنگل، میرزا را بی یاور گذاشتند. انگلیسی ها نیز از طریق هوا وارد عمل شدند و پایگاه های آنان را مورد تهاجم قرار دادند. میرزا کوچک خان پس از عقب نشینی به جنگل و تلاش برای پی گیری مبارزه سرانجام در اوج غربت و مظلومیت در 11 آذر 1300 در جنگل از سرما یخ زد و به شهادت رسید. داستان جنگل نیز با همه نقاط اوج و فرودش عبرتی دیگر شد برای انقلاب اسلامی.
همزمان با نهضت جنگل، شیخ محمّد خیابانی نیز در مخالفت با قرارداد 1919 در تبریز قیام کرد و از آن جا که انگیزه قیام مسلحانه و تجزیه طلبی نداشت، در مقابل هجوم نیروهای مخبر السلطنه-که با توجه به اشتهار به طرفداری از آزادی، از سوی مشیرالدوله نخست وزیر جدید، به استانداری آذربایجان منصوب شده بود- بی دفاع ماند و پس از تحمل سه ساعت بمباران، سرانجام به وسیله نیروهای قزاق، مظلومانه به شهادت رسید.
در جنوب نیز دلیرمردان تنگستان به رهبری رئیس علی خان دلواری مستقیماً با نیروهای انگلیسی درگیر شدند. متجاوزان انگلیسی که دریافتند در میدان جنگ نمی توانند حریف غیور مردان جنوب شوند، چون همیشه جاسوسان و خائنان را وارد صحنه کردند و سرانجام توانستند منافقانه رئیس علی خان را از پشت سر هدف گلوله قرار داده و به شهادت برسانند.
سرانجام در پی این پایمردی ها و جانفشانی ها بود که قرارداد 1919 ملغی و وثوق الدوله از نخست وزیری کنار رفت. اما استعمارگر پیر پس از این ماجراها همچنان در پی اجرای برنامه های خود در سرزمین آخرالزمانی ایران بود. پروژه ای که از مشروطه آغاز شده بود بایستی در ایران به انجام می رسید.
11. جهان در میان دو جنگ
با استقرار انقلابیون بلشویک در روسیه، این کشور به "اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی" تغییر نام داد، اما راه و رفتار همان بود که بود. با مرگ لنین در 1924 استالین به رهبری شوروی رسید. دوران او یکی از تلخ ترین و مخوف ترین دوره های حکومت در سرزمین همسایه شمالی ما است. استالین در یک مورد تنها در پی امتناع دهقانان از تحویل املاک خود به مزارع اشتراکی، حدود ده میلیون نفر از آنها را کشت و تعداد زیادی را به سیبری تبعید کرد. وی در اجرای برنامه های حزب شیطان، با شعار کمونیزم و ماده گرایی-که از روز نخست شعار شیطان بود-به ریشه کنی دین و مظاهر دینی این کشور پرداخت. در زمان او مساجد و کلیساها تخریب یا تعطیل شدند و جالب آنکه حتی به یک کنیسه یهودی در دوران او تعرضی نشد. هنوز هم صهیونیست ها در درون این کشور دارای نقشی مهم و تأثیرگذارند. اساساً ایده برپایی کشوری کمونیستی و مارکسیستی بر اندیشه های کارل مارکس استوار است که او خود نیز یک یهودی بود. سرانجام چنین مجموعه ای بی نظیر به نام کشور، درست در بالای سر ایران قرار گرفت که بی شک نمی تواند تصادفی باشد. نحوه رفتار این همسایه شمالی در دوره های بعدی، این ادعا را بیشتر ثابت می کند.
از سویی دیگر در همین دوره در ایتالیا روزنامه نگاری به نام "موسولینی" حزب فاشیسم را تشکیل داد و سرانجام پس از رسیدن به نخست وزیری، به خود لقب "پیشوا" داد. او با آلمان و ژاپن "دولت های محور" را تشکیل دادند که در ظاهر هدفشان مبارزه با کمونیزم بود. از این دوره به بعد ترس از کمونیزم و مبارزه با آن، ابزار و بهانه بسیاری از طراحی ها و برنامه های شیطان شد.
اما شاهکار این دوره مربوط به کشف شخصیتی به نام آدولف هیتلر است. ترس از نفوذ کمونیزم در آلمان و سنگینی غرامت های جنگ بر دوش این کشور و شوق مردم برای ظهور یک منجی، سبب شد تا جوانی ولگرد متولد شهر برانوم در مرز اتریش و آلمان، به سرعت پله های ترقی را طی کند و در سال 1933 صدر اعظم آلمان شود. وی پس از مرگ رئیس جمهور قدرت را در دست گرفت و به خود لقب پیشوا داد. او به کمک شاخت، وزیر اقتصاد، تورم را مهار و با مساعدت کمپانی "کروپ" صنایع آلمان را احیا کرد. وی در سال 1938 با برگزاری یک رفراندوم، اتریش را نیز به آلمان ملحق کرد و سپس تمام خاک چک اسلواکی را اشغال نمود. هیتلر بدین شکل آماده ایفای نقشی بزرگ تر در عرصه بین الملل شد.
در آسیا ژاپن به چین که درگیر مقابله با نیروهای "مائو" رهبر حزب کمونیست این کشور بود لشکر کشید و بدین شکل با تضعیف چین، زمینه را برای به قدرت رسیدن کمونیست ها در این کشور نیز همانند شوروی فراهم کرد. در هند "مهاتما گاندی" مبارزات خود را برای آزادی و استقلال هند آغاز کرد.
در خاورمیانه، عراق به رهبری فیصل اول با سپردن تعهداتی به انگلستان مستقل شد. در مصر، ملک فؤاد اول با شرایطی خود را از قید استعمار انگلستان رها کرد، ولی لیبی همچنان تحت سلطه استعمار ایتالیا باقی ماند. عمر مختار در همین دوره و در سال 1931 در راه آزادی لیبی به شهادت رسید. در اردن ملک عبدالله فرزند شریف حسین هنوز تحت سلطه انگلستان حکومت می کرد و سرانجام در حجاز آل سعود با اندیشه ای وهابی به حکومت رسیدند.(15)
در ایران پس از شکست قرارداد 1919 و کوتاه شدن دست انگلیس، مقدمات یک کودتا از سوی این کشور فراهم شد. رضاخان میرپنج، یکی از فرماندهان نیروهای قزاق از سوی آیرون ساید، فرمانده نظامی نیروهای نظامی انگلیس در شمال ایران، با کمک سید ضیاء الدین طباطبایی، مدیر روزنامه رعد، شناسایی و تجهیز شد و در بامداد روز سوم اسفند 1299 از راه قزوین وارد تهران شد و پایتخت را به اشغال درآورد. به دنبال این کودتا سید ضیاء الدین نخست وزیر شد و رضاخان با عنوان "سردار سپه" فرمانده ارتش.
با بروز اختلاف میان نخست وزیر و رضاخان، انگلیسی ها به حمایت از رضاخان برخاستند و سرانجام توانستند حکم نخست وزیری او را از احمدشاه گرفته و شاه را نیز روانه سفر اروپا نمایند. رضاخان که در نبود احمدشاه زمینه را مساعد می دید از یک سو با کمک انگلیسی ها وی را با انواع حیله ها از بازگشت به ایران منصرف و از سوی دیگر با تبلیغات به مردم چنین القا می کرد که شاه علاقه ای به سرنوشت ایران ندارد. وی ابتدا پیشنهاد نظام جمهوری را در کشور داد ولی با مخالفت مرحوم مدرس و تشویق مردم به مقابله با آن، پیشنهاد خود را پس گرفت. سرانجام در سال 1304 با پشتیبانی کامل انگلیس و مخالفت های شخصیت هایی چون شهید مدرس و مصدق، ابتدا در مجلس شورا و سپس در مجلس مؤسسان، قاجاریه از سلطنت خلع و رضاخان به پادشاهی ایران برگزیده و سلطنت در خاندان او موروثی اعلام شد.
ظهور رضاخان در عرصه سیاست ایران و رسیدن وی به پادشاهی مهمترین نقطه عطف تاریخ این سرزمین تا آن روز بود. با سلطنت او، ایران به سرعت در سراشیبی سقوط و وابستگی قرار گرفت. در روایات ظهور، از زندیقی نام برده می شود که از قزوین خروج می کند.(16) این روایت در همان زمان نیز مورد توجه علما و مردم قرار گرفت و به وی تطبیق داده شد.
رضاشاه به سرعت به اقداماتی اساسی برای پیشبرد اهداف حزب شیطان در سرزمین آخرالزمانی ایران دست زد. وی ابتدا برای تأمین منافع انگلستان از سویی و برخورد با قیام های احتمالی از سوی دیگر، ارتشی منظم و کلاسیک در ایران ایجاد کرد که ناکارآمدی و فروپاشی سریع آن در جریان اشغال، ننگی شد بر دامن دوران پهلوی. وی همچنین برای مهار نیروی عشایر و تخریب دامداری در کشور، آنان را اسکان داد، و سرانجام با هدف ایجاد راهی سراسری برای انتقال سریع نیروهای انگلیسی از جنوب به شمال، راه آهنی سراسری از بندر شاهپور تا بندر ترکمن با تبلیغات زیاد احداث کرد.
اما اقدام اساسی این پادشاه دین ستیز، در متحدالشکل کردن لباس، اجبار روحانیون به کنار گذاشتن لباس روحانیت، اجبار زنان به کشف حجاب و نهایتاً ممنوعیت برپایی عزاداری سیدالشهدا بود. این اقدامات که با رهبری و طراحی انگلستان صورت می گرفت، سبب خشم و مقاومت مردم شد که واقعه مسجدگوهرشاد یکی از نمونه های آن است.(17) در جریان این واقعه عده زیادی شهید و مجروح شدند. سرانجام رضاشاه، تبعید و سپس به شهادت رساندن سیدحسن مدرس را نیز در آذر 1316 به کارنامه ننگین خود افزود. با این اقدامات حزب شیطان، مردم ایران به عنوان قوم آخرالزمانی حزب الله می رفتند تا پس از عبور از این کوره های گداخته برای روز موعود آماده شوند.
در ترکیه نیز عیناً اقداماتی مشابه ایران انجام گرفت. مصطفی کمال پاشا، که بعداً " آتاتورک" به معنای پدر ملت ترک لقب گرفت، طی اقداماتی از سوی انگلیس به عنوان یک قهرمان ملی معرفی و در دومین مجلس ملی در 29 اکتبر 1923 با اعلام تبدیل نظام ترکیه به جمهوری، به ریاست جمهوری این کشور برگزیده شد. وی اصلاً یهودی و از اهالی شهر یهودی نشین سالونیک بود، سپس با عضویت در فراماسونری، عضو و رهبر حزب ترک های جوان شد. آتاتورک پس از ریاست جمهوری به شدت با اعتقادات اسلامی مخالفت و در ترکیه حکومتی لائیک برپا کرد. وی حروف الفبا را از عربی به لاتین و تاریخ اسلامی را به میلادی تغییر داد. منع فینه و چادر و تعدد زوجات، برقرار کردن ارث مساوی با مردان برای زنان و اعطای حق رأی به آنان، از جمله اقداماتی بود که هماهنگ با اقدامات رضاشاه در ایران، در ترکیه نیز رواج داشت. البته ظاهراً آتاتورک در جلب رضایت شیطان از هم حزبی خودش جلوتر بوده و لذا اقدامات رضاشاه را تقلیدی از وی دانسته اند.
12. جنگ جهانی دوم
جنگ جهانی اول زمینه را برای استقرار صهیونیزم و اسکان یهودیان در فلسطین مساعد ساخت. اما هنوز ایده ی تأسیس یک کشور صهیونیستی محقق نشده بود. جنگ جهانی دوم برای رسیدن به این هدف طراحی شده بود. در حالی که هنوز سربازان جنگ اول با خاطره های تلخ آن زنده بودند، 21 سال بعد جهان درگیر جنگ دومی شد که ابعاد آن بسیار گسترده تر و مخرب تر از جنگ نخست بود. این نشان دهنده هنر جنگ افروزی صهیونیزم و حزب شیطان است که در قرآن کریم نیز بدان هشدار داده شده ایم.
آتش جنگ جهانی دوم با حمله آلمان به لهستان در سال 1939 م آغاز شد. با این حمله انگلستان و فرانسه نیز درگیر جنگ شدند، اما فرانسه در زمان نخست وزیری مارشال پتن با هیتلر صلح کرد و از جنگ خارج شد. فتوحات آلمان و دولت های محور به سرعت ادامه داشت تا لشکر آلمان در 1941 به طور ناگهانی و غیرمترقبه به شوروی حمله برد. در این میان استالینِ ضد دین، کلیساها را باز کرد و مردم را در اجرای مراسم دینی آزاد گذاشت. وی با اعلام این جنگ به عنوان یک جنگ ملی و میهنی توانست مردم را علیه آلمان ها بسیج کند و شوروی را تا مدتی سرپا نگه دارد. در این زمان بود که آمریکای تازه نفس کمی زودتر از جنگ اول، به کمک آمد و به همراه انگلیس تصمیم گرفتند تا از راه ایران به شوروی سلاح و مهمات برسانند. علاوه بر اصل کمک به شوروی، این فرصت و بهانه خوبی بود تا استعمارگران به شکلی موجه وارد ایران شوند و آرایش سیاسی این کشور را مطابق با شرایط جدید تغییر دهند.
کمی پیشتر از آغاز جنگ، انگلیسی ها ظاهراً تصمیم گرفته بودند برای جلوگیری از درافتادن آلمان به دام کمونیزم، این کشور را تقویت نموده و از مشکلات اقتصادی آن بکاهند. لذا به کشورهای تحت سلطه خود از جمله ایران در زمان رضاشاه دستور داده بودند که امکان فعالیت های تجاری و صنعتی آلمان را در این کشورها فراهم نماید. با تحرکات هیتلر و آغاز جنگ، این سیاست تغییر یافت تا در تیرماه 1320 متفقین از رضاشاه خواستند که آلمانی های مقیم ایران را اخراج کند. از آن جا که میان حزب شیطان هیچ بستگی و ولایتی نیست، رضاشاه به خیال آن که هیلتر پیروز این میدان خواهد بود از اجرای دستور سرباز زد و اعلام بی طرفی کرد. اعلام بی طرفی ایران به معنای باز گذاشتن دست هیلتر برای شکست شوروی بود. لذا در سوم شهریور 1320 ارتش انگلستان و شوروی وارد ایران شده و آن را اشغال کردند.
با ورود نیروهای متفقین، فرمان ترک مقاومت صادر شد و کابینه علی منصور سقوط کرد. در این شرایط حساس ذکاء الملک فروغی به نخست وزیری رسید. وی که سیاستمداری کهنه کار و یهودی بود، شرایط را برای استعفا و تبعید رضاشاه و جانشینی ولیّ عهد، محمّدرضا فراهم کرد و خود به تمشیت امور در کنار محمّدرضا شاه پرداخت.
با بازشدن راه ایران کمکهای زیادی به شوروی رسید و عقب نشینی آلمان آغاز شد. گشایش جبهه نرماندی در فرانسه که با تلفات زیادی صورت گرفت، سبب در هم شکسته شدن خطوط دفاعی آلمان در فرانسه شد و پس از آن آزادسازی پاریس در 1944 ژنرال دوگل به رهبری حکومت موقت فرانسه رسید. سرانجام با نزدیک شدن نیروهای متفقین به مقرّ هیتلر در 30 آوریل 1945 وی دست به خودکشی زد و جنگ پایان یافت. حزب شیطان با کشف و استخدام هیتلر توانست جنگی بزرگ را سازماندهی و سرانجام ظاهراً به سود خویش به پایان برد. چنین نقشی را در دوران معاصر، صدام حسین ایفا نمود و سرانجام نیز به سرنوشتی مشترک با هیتلر مبتلا شد. حزب شیطان از حذف مهره های سوخته خود پس از انجام مأموریت هیچ ابا و باکی نداشت.
در یک نگاه کلی به جنگ جهانی دوم، این فاجعه بزرگ برای بشریت، دستاوردهای قابل ملاحظه ای برای حزب شیطان داشت. نخستین دستاورد آن ایجاد رژیمی اشغالگر و صهیونیستی به نام اسرائیل در سرزمین فلسطین بود. در سال 1920 و پس از جنگ اول "جامعه ی ملل"، قیمومت فلسطین را به انگلستان واگذار کرده بود. این تنها اقدامی بود که جامعه ملل در دوران کوتاه عمر خود انجام داد. اساساً به نظر می رسد که این جامعه تنها برای انجام چنین مأموریتی ایجاد شده بود. پس از جنگ دوم و تأسیس "سازمان ملل متحد"، شورای امنیت این سازمان با رأی به تقسیم فلسطین در سال 1947، سبب پدید آمدن دولت غاصب اسرائیل شد.
زمینه این اقدام در جریان ادعایی دروغین و پر سر و صدا به نام "هولوکاست" ایجاد شد. (18) این ادعا که علیرغم محافظت تشدید یهودیان و از آن در طول سالیان پس از جنگ تاکنون در قالب داستان ها و فیلمهای سینمایی و ایجاد ارعاب و تهدید برای مخالفان آن، در دوران معاصر با تحقیقات دانشمندانی بی طرف رنگ باخت و با شجاعت رئیس جمهور ایران در ایستادگی بر سر آن به زباله دان تاریخ پیوست، زمینه را برای مظلوم نمایی یهودیان فراهم ساخت و افکار عمومی را از درک حقایق پشت پرده عاجز گرداند.
دستاورد دوم حزب شیطان، قدرت گرفتن آمریکا در این جنگ و تبدیل شدن آن به ابرقدرت بود. از آن جا که سرزمین آمریکا با جبهه های جنگ در اروپا و آسیا به اندازه حداقل یک اقیانوس فاصله داشت، این کشور از خرابی های جنگ مصون ماند و پس از خاتمه آن توانست با توجه به ضعف مفرط اروپا پس از تحمل دو جنگ بزرگ، تبدیل به کشوری قدرتمند و ثروتمند شود. اضمحلال اروپا در جریان جنگ جهانی دوم و برآمدن آمریکا، ناظران شرایط امروز را متوجه حرکتی مشابه اما در بعد اقتصادی به نام "بحران اقتصادی غرب" می کند. نتیجه این بحران نیز می تواند فروپاشی اقتصاد اروپا و باقی ماندن سلطه اقتصادی امریکا و دلار باشد. نکته امیدوارکننده در بحران این دوره این است که صرف نظر از وضعیت اروپا، آمریکا نیز در دوره معاصر از چنان توانی برخوردار نیست که بتواند بدون در نظر گرفتن دیگر کشورهای غیراروپایی اهداف خود را محقق کند. شرایط بین الملل در این دوره با زمان جنگ دوم کاملاً متفاوت شده است.
سرانجام سومین دستاورد مهم حزب شیطان از جنگ دوم، آزمایش بمب اتم بر روی ژاپن و از سوی آمریکا بود. اینشتین-که اتفاقاً دانشمندی یهودی بود!-با اطلاع از قریب الوقوع بودن دستیابی آلمان ها به بمب اتم، این خبر را به روزولت رئیس جمهور امریکا رساند. امریکا نیز به سرعت دست به کار ساخت بمب اتم شد. این که آمریکا بدون استفاده از اطلاعات فیزیکدان آلمانی و جاسوسی یهودیان مرتبط با پروژه، تنها با راه انداختن طرحی سرّی به نام "مانهاتان" توانست با کمک دانشمندی به نام "اوپنهایمر" به تولید بمب اتم بپردازد، محل تأمل و پرسش است. سرانجام، آمریکا پس از آن که در سال 1942 پایگاه های تحقیقاتی اتمی آلمان را بمباران کرده بود، در ماه اوت 1945 دو شهر ژاپنی هیروشیما و ناگازاکی را بمباران اتمی کرد.
این در حالی بود که ادامه جنگ هیچ توجیهی نداشت و ژاپن در حال تسلیم شدن بود. تنها توجیه این اقدام می تواند سوء ا


:: موضوعات مرتبط: مهدویت , ,
:: برچسب‌ها: تمدن معاصر غربی به دنبال سلطه بر تمدن مهدوی(2) , مهدویت ,